Na een editie gemist door corona weer een zeer bijzondere Gouda’s Glorie tegen Goudse Babies.
Na twee jaar trainen en voorbereiden mochten ze het weer eens proberen, de Goudse Babies. Kinderlijk eenvoudig in de war gebracht door een constante stroom van berichten dat de Glorianen er niet genoeg zouden hebben, stonden ze daar dan afgelopen zaterdag. Een clubje van maarliefst 26 heertjes met de haartjes nat, pukkeltjes ingesmeerd, het overhemd matig gestreken en netjes met het dasje om. Stomverbaasd waren ze toen langzaam, maar rond 14.28 uur dus ruim op tijd, ze binnenstroomden, de Glorianen. Relaxed lachend, handend schuddend en een met de koffie in de knuist de kleedkamer in, de horde van 21 noeste werkers die ooit de creme de la creme van Goudsch rugby waren. Rode broeken werden ritueel verbrand, die hadden we vandaag echt niet nodig, en na lange steen-papier-schaar sessie verloor Ruud K de trekking en moest hij de Gouden Broek aan.
De toss (“ïk neem kop EN munt”) werd weggegeven en er werd afgetrapt. Dat ging allemaal iets sneller dan gedacht want een onverlaat, nota bene in een groen shirt, spurtte er vandoor en dreigde te scoren, ware het niet dat de als altijd feilloos fluitende referee van dienst Koen M, die truc kende en resoluut affloot voor het aanhebben van het verkeerde shirt. De kornuit mocht blij zijn geen gele kaart te hebben mogen ontvangen voor zo’n minne streek. Glorie in de aanval en uiteraard meteen licht dartelend, de bal bijna achteloos van hand tot hand passend en met een glimlach van oor tot oor, de 7-0 maken. De toon was gezet. Een naar adem happend Baby team met trillende onderlipjes, in blinde paniek, doelloos kickend, duidelijk zoekende naar enige leiderschap en ‘purpose’ had het zwaar tegen de nestors in de prachtige groen-blauwe blokken. Zo links en rechts scorend werd er laconiek gevraagd of de ref de volle 30 minuten wel vol wilde maken en dat wilde hij wel, ondanks herhaaldelijk en hijgend “Hoe lang nog ref?” uit het Babies kamp. Om de jonkies met de puberbreinen niet helemaal te demotiveren werd er hier en daar, met een soms overduidelijke knipoog een gigantisch gat gelaten zodat daar ‘pardoes’ en heertje doorheen kon schieten. Het heeft geen zin ze te vernederen, ze moeten nog zo lang mee. Dat schouwspel, aanschouwd door veel publiek (hulde & dank), duurde zo ongeveer 58 minuten en zelfs toen de Babies er zowaar een 16e, 17e en 18e puber bij gooiden werd het er allemaal niet veel beter op. Glorie rook de 3e helft, de Veurzitter begon zijn speech al te oefenen dus het werd tijd voor het slotoffensief. Bij een carnavals-stand van 38-34 kregen de Babies alvast een heel groot kado voor hun verjaardagen en met overduidelijk quasi-serieuze tackles lieten de Glorianen er eentje doorheen glippen: Eindstand 41-38 voor de Babies. Weer een klassieker in deze mooie traditie bijgeschreven.
Foto en bewijs materiaal bijgevoegd.
Er werd naar gevraagd, maar dit waren de standen zover bekend van de laatste twee decennia:
