RFC Gouda sluit seizoen in stijl af tegen Britse teams
Na net bijgekomen te zijn van de eerste echte trip in 4-5 seizoenen, was het weer raak afgelopen weekend. Was geen bal aan natuurlijk, niets gebeurd en zelfs zo slecht georganiseerd dat we geld terugkrijgen. Zegt genoeg.
Zodra het buiten warmer en zonniger wordt, hangen de rugbyers van RFC Gouda traditioneel snel de schoenen in de wilgen om van dat mooie weer te genieten. Daarom was afgelopen weekend al de sportieve afsluiting van het rugbyseizoen aan de Uiterwaardseweg met twee wedstrijden tegen Engelse gastteams. Uiteraard flink te laat, dat mag, het is immers hun trip.
Uniek was de eerste echte internationale dameswedstrijd op Gouds grondgebied toen de dames van RFC Gouda, aangevuld met meiden uit Almelo, Meppel en Delft het opnemen tegen Epping Upper Clapton RFC uit Londen. Onze dames moeten daar nog even aan wennen (of was zenuwen?) want na de bekendste vraag op aarde (“Ref, hoe lang nog ?”) is er nu met stip eentje op nummer twee belandt : “Niels, hoe laat komen ze nou ?” . Een ware reclame voor (dames-) rugby en een hele ervaring (soms pijnlijk) om tegen zo’n team te kunnen en mogen spelen. Treffend samengevat door de voltallige coaching staf van Epping : “Fucking brilliant !” Een dameshand is kennelijk ook gauw gevuld – we maken hem maar – ondanks dat gat erin. Debbie ontspande nog even heerlijk in de zon maar zal ondertussen wel weer door hebben dat deze hele happening op zaterdag. Een goede gastheer laat zijn gasten winnen, laten we het daar maar op houden, want de stand doet er op zo’n dag niet toe. Meteen gevolgd door een confrontatie tussen de heren van RFC Gouda (1e en 2e team) tegen een zeer ervaren maar vooral zwaar ogend team uit Tewkesbury, vlakbij Gloucester (ooit zusterstad van Gouda). Een ‘clash der speelstijlen’ waar RFC Gouda vooral wilde rennen en de Britten vooral niet. Dartelende tieners daagden de giganten flink uit en dat deed soms best pijn, als ze je te pakken hadden. Andersom is niet laag tackelen tegen dergelijke blokken beton min of meer zelf kastijding. Niet uniek maar wel redelijk zeldzaam was het gelijke spel op het scorebord na (bijna) tweemaal 80 minuten. In werkelijk prachtig weer werd er uitgebreid samengevat en geëvalueerd, met hier en daar de gebruikelijk rugby-onzin en 3e helft taferelen. Tot in de schemering stoeiden de jonge senioren met ontbloot bovenlijf en glimmende torso’s met elkaar, dus ze zullen het naar hun zin gehad hebben (terwijl de oudere generatie er verstandiger aan deed om vooral te blijven zitten met shirt aan). Alles bij elkaar een hele mooie dag om niet snel te vergeten.
Aanstaand weekend gaan nog twee junioren teams de wei in ergens in het land (7s) en dan is het op 3 juni echt helemaal voorbij: Het eerste echte post-corona seizoen.
